Սալլի......... Լեռների արանքում .

Երկար ժամանակ է ինչ մտածում եմ ՝Մարդը որտեղ կարող է երջանիկ լինել ,լիաթոք երջանիկ ու հանգիստ լինել .ու միայն վերջերս հասակցա՝ ,որ միայն ու միայն իր հողում ու արմատներում ...
Ապրելով իմ արմատներից հարյուրավոր կիլոմետրեր այն կողմ ,ամեն անգամ մտովի հայտվնում եմ այտեղ .Գյուղ՝ որի երկինքը միշտ կապույտ է .գյուղ որի եղանակները տարբեր են ու ուրիշ .
Երկար ճանապարհներից հետո հայտվում ես մի տեղ ,որի համար արժէ անգամ ամբողջ կյանքդ ճանապարհորդել միայն թե հասնել ու վայեյել իրական կյանքը ..
Սևանի կապտավուն ալիքներից այն կողմ ,ու Վարդենյաց լեռնացքից հետո բացվող փոշոտ արահետները քեզ տանում են մի աշխարհ .տունս որ սարերից այն կողմ է ,տունս որ լեռների արանքում է .փոշոտ արահտներից հետո բացվող ու փակվող բոլոր մայրամուտներն ու լուսաբացերը էլ ավելի ու էլ ավելի են գեղեցկացնում տունս .հայրենիքս .այնտեղ ՝ որտեղ ապրում եմ ես .այնտեղ ,որտեղ ամեն անգամ գնալիս ,էլ ավելի ու էլ ավելի եմ մոտենում ինքս ինձ .

 Սելիմագետի  ափերին գտնվող գյուղս այնքան ուրիշ մի աշխարհ է ,որտեղ վերգտնում ես ինքդ քեզ ,ու սկսկում ես լեզու գտնել ինքդ քո խոհերի ու մտորմունքների հետ .ինքդ քեզ գտնում ես ամեն անգամ նորից ու նորից .ու հասկանում ես ,որ դու ծնվել ես ,լեռներից ,գետերից ,ու հողերից .ու հասկանում ես ,որքան ու որքան ուժեղ ես դու ,ու պինդ անկախ ամեն ինչից .

Քիչ է մի ամբողջ կյանքը զգալու համար այդ հրաշքը ,հրաշք որը տրված է բնությունից .հրաշք որը քեզ ստիպում է ապրել .ու երբեմն էլ անգամ ապրել հավերժ .միայն թե ամեն անգամ նորից զգաս գյուղդ ,փոշոտ արահտներից ու սարերից այն կողմ քո աշխարհը ,,,,

Չգիտեմ ուրիշ մի զգացում է ամեն անգամ ինձ գրկում ,երբ ՝ մի ամբողջ երկար ճանապարհ հետո վերդառնում եմ իմ արմատներին ,ու մեկ այլ զգացում է ինձ գրկում ,երբ ես հասկանում եմ ,որ ես լեռների ծնունդնեմ ,հսկա ու խորը ձորերի զավակը :

«Երբ շատ փոքր էի, գյուղում էինք ապրում: Ես միշտ երազում էի Ամերիկա գնալու մասին: Վերցնում էի մեր հին ճամպրուկը, լցնում այն շորերով, գրքերով, թուղթ ու գրիչներով, տարբեր քարտեզներով ու գնում էի գյուղի պոպոքի ծառի մոտ. դա իմ Ամերիկան էր»… իմ գյուղը հիմա ավելին արժէ .քան Ամերիկան .իմ գյուղը լեռների ու քամիների հանգրվանն է ,բնության ու մաքուր մարդկային արծեքների խաչմերուկը ..
գյուղ որտեղ ամեն անգամ լինելով ,հասկանում եմ ՝ես աշխարհի ամենաերջանիկն եմ ,միայն նրա համար ,որ այս լեռների զավակն եմ .........

Կալիֆորնիական ԿԱՐՈՏԸ

-Գնալուցդ առաջ ,մի լավ գիրք ասա ,որ կարողանամ ընթերցել ,ու լցնել պատերս ,մի գիրք որը կլռացնի բացակայությունդ .....

-Չկա մի գիրք ,որը կկարողանա լցնել դատարկությունը ,կա մի ելք ,սկսիր վերհիշել քեզ ....Ես գնացի .....

Ճամպրուկներս հավաքեցի ,մեկնում էի ԱՄՆ ,այդքանել չէի ուզում ,սակայն միայն այն միտքը ,որ Կալիֆորնիական երկնքում միշտ կապույտ է ,ինձ գրավում էր ու ձգում .......Հսկա ու մեծ ճամփորդություն էր սպասում ինձ դեպի Կալիֆորնիա ,որոշել էի ,որ միայանակ երկար ու երկար ճամփորդելու եմ Կալիֆորնիայով ....ու այդպեսել եղավ ...

Հետո վորոշեցի ,որ ընդամենը մեկ ճամպրուկ եմ վերցնելու ինձ հետ ,որովհետև ատում էի ձեռքի բեռը .....երկարատև ժամերից հետո վերջապես հասա ԱՄՆ ,որոշեցի ավտոմեքենա վարձել ,դա մի Հին Ֆորդ էր ,Ամնում այդ ամսիներին նոյեմբեր էր ,և սկսեց իմ ճամփորդությունը .....

Եվ սկսվեց ........սկզբից հսկա մի կիսանապատ ,շոգ ,կոշտ բույսեր ,սառը Ռոմի իսկական եղանակ ,հետո սկսեց անձրևել ,անտառներ էին ,հետո ......ահ ես ամենյնիվել չմեկնեցի Կալիֆորնիա ,իմ Կալֆորնիան դու էիր .....

ահա ճամփոդրության սկիզբը,ահա ես հասա ,քո նեղլիկ ու չորացած հողերին ,լիքը կակտուզներ կային քո ներսի մի քանի անկյուներում ,ես ասես մոլորվում էի ,ու ահավոր զզվելի էր այդ ամենը ,իսկ հետո իմ սիրած անտառները ,դրանք խոնվա էին ,սակայան ես Կալիֆորնիայի կապույտ երկինքն էի ուզում ,այսինքը քո կապույտը ...սակայն դրան հասնելու երկար ու ձիք օրեր էին պետք ....անտառներին հաջորդեցին հսկա լեռները ,մի քանի հսկա լեռներից հետո վերջապես երևում էր Լոսը ....չեմ սիրում ,քո այդ մասը շատ աղմկոտ է ,Լոսից հետո ահ գրողը քիչ էլ ու արդեն երևում էր Ծովերը ............լիքը ալիքներով .......լավ Կալֆորնիա գրողը տանի Կալիֆորնիա...գիրքը չի ստացվում .......ստիպված եմ...պարզ խոսել ,հա դու հասարակ ես միշտ ,բայց դրա մասին քեզ նոր եմ ասում ,քեզ հետ չեմ կարող անսովոր լինել,չնայած այդպիսին եմ ,բայց կարող եմ նաև հասարակ լինեն ....

ես գնում եմ ,որովհետև չորացել է ,հա չորացել է ամենուրեք քո մակերեսը ,ես այդեղ շոգում եմ ,ու գլուխս կորցնում եմ ռոմից ..........հա իսկապես ,չորացել է ,որովհետև մի ձև միապաղաղ է քո արևը փայլում ինձ ,դու մի կարծիր թե արևը միհատ է ,դա լիքն է .... ասենք մենք ունեք արևը ,ասա հա .....շատ լավ ,սակայն դա մի ձև է արդեն փայլում ,որովհետև եթե անկեղծ,գրողը տանի ,քո արևը կիսել ես նաև ուրիշի հետ այդպես չէ ....

Անտառները ,որոնք կան ներսում ,դրանք ես սիրումեմ ,ու դրանք երբեք հաճելի չեն ուրիշներին ,ու դու ինքդել գիտես ,որ քո անտառները կչորնան եթե ես դրանց չնայեմ ....միայն ես կարող եմ խնամել դրանց........բայց դու հրաժարվում ես քո անտառներից ,ինձ ազատում ես անտառապանի աշխատանքից ,ու քո անտառների փոխարեն կառուցում ես դատարկ ու շքեզ շենքեր  ,որոնք այդքանել քեզ պետք չեն ......դրանք դատարկ  են մնալու ,որովհետև այդ շենքերում չեն տեղավորվի ,ոչ ոք ,դրանք շատ մեծ են ....

լավ անտառները անտառահատեցինք ,դրանց փոխարեն ուրիշները ինչ-որ բան կշինեն .....հետո կթողեն ...հա վստահ եմ .....

իսկ հետո հսկա լեռներ ,ես լավ լեռնագնաց եմ ,չես հավատա ,բայց բացի ինձանից ոչ ոք չի կարող մագլցել քո լեռները ,որովհետև դրանք սառն են .......դրանից հետո կա քո ներսում կալֆիորնիական գեղեցիկ ծովափ ....բայց դրան էլ չեն հասնի ,որովհետև չեն կարող մագլցել քո լեռները ահահահահա .......կմնա մենակ քո ծովը ,հա ծիծաղում եմ ....

լավ իսկ քո Լոսը.....

ես գնում եմ ,որովհետև գնում եմ Կալֆորնիա ........ազատություն ...ես հոգնել եմ քո անտառահատված անտառներից ,ու քո ներսի ահավոր շոքից ....

ես գնում եմ .որ դու չգնաս ....ես գնում եմ ,որ ես լքեմ ,այլ ոչ թե լքվեմ ....ես գնում եմ ,որովհետև գիտեմ ,դու էիր գնալու .......

գիտեմ մի բան ,որ կկարոտ եմ քո կապույտը ,որովհետև դա նման է մի բանի ,որտեղ ես այնքան թեթև եմ ,այնքան լավը .......քո կապույտը կմնա մենակ ,գիտես ինչու ,որովհետև այդպեսել չես գտնի ,որևէ մեկին ,ով կկարողնա հասկանալ ,քո լեռների ճանապարհները ,քո անտառների խնամքը ....հա գնում եմ ......

ու գիտեմ ,որ եթե չգնամ ,կգնաս դու ...ու ես կլքվեմ ....ավելի լավ է լքեմ ես .....դու դրանից իմ չափ չես լացի.....

ես լաց կլինեմ ,հա ֆորդի մեջ ,կմիացնեմ Ջիմին ,հա Մորսնին .......լիքը կլացեմ ,ու շիշը չեմ գցի ձեռքիցս ......ռոմը կխմեմ ,միջև հասնեմ մոտակա մոթել ...........ես մենակ կգիշեր եմ ,բայց կիմանամ ,որ ես եմ լքել ...հա դա լավ կլինի ...կթեթևանամ միքիչ ...էն մտիքց ,որ ես եմ լքել .....

ես գնում եմ ...ու արդեն երկար եմ գնում ....այստեղ Կալիֆորնիայում լիքը սիրուն Բիչեր կան ....նման քո ներսի կապույտ բիչերին .....

իսկ գիտես ինչ կար իմ ճամպրուկում ....ահահա չեմ ասի .......թաքուն ասեմ .կար լիքը Կարոտ ...ես դրանք վերցրել եմ ինձ հետ ,որովհետև չէի կարող դրանցից պոկվել ......ես դրանք վերցրել եմ,որովհետև դրանք միշտ մնալու են այստեղ .....կողքիս նստատեղին դրված ...........ֆորդս այդ ճամպրուկից արդեն ճկռել է ,գեր է ԿԱՐՈՏՍ .....

գնում եմ Կալֆորնիա......իմ Ֆորդով ....կաշվ է վերարկուսել եմ վերցրել ,որը դու շատ էիր սիրում ...քեզ ռոմ չեմ թողել ...գնա գրողի ծոցը .....ես գնում եմ ,որ գողնանա իմ ճամպրուկը ,մեջի լիքը կարոտը գողնանան ու տանեն .............իսկ երբ հասկանան ,որ այդ ճամպրուկի մեջ առհասարակ բան չկա ,կգցեն մի կողմ ......

իսկ հետ գալուց.....ահ գրողը տանի ,ես կտեսնեմ նորից այդ ճամպրուկը ....բայց մի քանի րոպեյով.........

ես կարոտում եմ քո ներսի Կալիֆորնիական կապույտը .......հա իմիջայլոց ,քո ներսի շենքերը ապամոնտաժված են ,որովհետև այլևս պետք չեն ոչ ոքի........ իմ հասարակ ԼՈՍ ......

Ճամպրուկը ինձ հետ է մեկ -մեկ լինում ...բայց դուրս պրծածի մեկնէ ,սրան ամեն օր գողանում են ...ահահահա 

Փախիր սիրունս .............. 18+

Մենք կանք ....զգում ես ,կանք նայիր ....մենք կանք ամբողային այս ռիթմի մեջ կանք ,կանգնած ենք ........բայց երկուսսել կախված ենք ,գլխի վրա .......տանուլ տված խաղից ասես հոգնած ........ինչու ենք նայում իրար ,դու ասես փորձում ես աչքերիս մեջ արդարանալ ,ես էլ նույնը...մենք պարտվել ենք ...զգում ես ,,զգում ես որքան խեղճ ենք մենք իրար դիմաց ......խեղճ ենք ,որովհետև մեկս լքել է ,մյուսը լքվել ....բայց ով է լքվել ու ով լքել ....չենք կարողանում ըմբռնել ,թվում է թե ամբողային այս ռիթմը խանգարում է .....դե արդարանանք .....որովհետև մի մեծ ճխվածք կա ....փակել է պետք .....
ես սկսկեմ ....բայց սպասիր .......ամբողային ռիթմը դարձյալ խանգարում է ......արի գնանք տուն ...չէ -չէ ....գնանաք մոտակա ԲԱՌ ......... գնացինք .....
Նայիր այստեղ ,բաժակը դատարկ է ,հետո այն լցվում է սև ռոմով ...բաժակը գեղեցիկ է ,լուսարցակումները սփռվելով նրա վրա ,ավելի են կրքոտ դարձնում այն .........նայիր բաժակին այն այսպես գեղեցիկ է , իսկ ռոմը թունդ է ....այն ամեն օրգանիզմ ու ամեն մի նյարդ չի կարողնում ըմբռնել .............երբ սկսում ես խմել ,գեղեցիկ բաժակի գեղեցիկ սև խմիչքը ,այն հարբեցնում է քեզ ,ֆրցնում գլուխդ ......հասկանում ես ,որ ինչ-որ տեղ գեղեցկությունը երբ չբացահայտված էր ,ավելի գեղեցիկ էր նայվում .......բաժակը դատարկվեց .......ռոմը պրծավ...սկսեց գլխապտույտը ......ու դու հասկանում ես ...այս ամենից ,որ կյանքում կան մարդիկ ,ում պետք է պարզապես նայել ......չմոտենալ ....կան մարդիկ ում պետք է հեռվից նայել ,չզգալ երբեք ....նույն կերպ դու և ես .....
դու ոչինչ չես հասկանում ......ասածս այն է ,որ կան կան մադրիկ ,ում մեջ երբեք չպետք է խորանաս,որովհետև աչքերը ընդամենը կան ,իրական տեսողությունը մարդու ներսում է ......աչքերը տեսնում են ,զմայլվում ....բայց կան բաներ որոնք նյարդերը չեն ըմբռնում .....դու ես լքել ինձ ,ու ես էլ քեզ ....մենք հաղթեցինք ամենին ,բայց պարտվեցինք իրար .....

Չեմ սպասում քեզանից ոչինչ ,որովհետև ես մեղավորներ չեմ փնտրում ...այս ամենի մեղավորը պարզապես սեփական մարմինն է .....
Նորից դուրս եկանք .........ամբողային ռիթմը դարձյալ շարունակվում է ...զգում ես ,բայց դեռ կանգանծ ենք .հարբած ենք բայց կանգնած ենք........չենք պոկվում իրարից ...ոչ թե չենք կարող ,այլ չենք ուզում ...անտանելի է .....ասես դասավորվում է այնպես ,ինչպես լինում են կյանքում անգին պահերը ,որոնցից չես ուզում պոկվել ...ուզում ես կպնել ,զգալ նորից ,սոսնձվել .....
Պետք չէ հասկանում ես .....
ամեն ամեն ինչ չէ որ գեղեցիկ է մնում ,երբ հարատևում է .......մենք կկորցնենք իրար ,եթե հարատևենք ......արի այսօր ըդնամենը քնենք ....ու վերջ .....չենք կարող միջև վերջ տանել ու բացառություն լինենք կյանքում ....թե գեղեցկը մնում է միշտ .....արի պարզապես այսօր զգանք ...ու ընդամենը այդքանը ....

դու վաղը կշտապես ,կշտապես ինչ-որ բանից ուշանալով....ես էլ հանգիստ կպարկեմ իմ տեղերում ու կնայեմ թե դու ինչպես ես շտապում ....գուցե շտապում ես փախնել .....փախիր սիրունս ......փախիր .......ես քեզ հեռվից կնայեմ ..չեմ մոտենա ,պարզապես երբեմն կպատկերացնեմ ,թե շտապում ես ինձ մոտ ......հանգիստ փախչիր ........բայց փախիր ....դու երբ շտապում ես ,ինձ թվում է թե շտապում ես ,որ հետո հանգիստ գաս ինձ մոտ.....................բայց շտապում ես փախչել ինձանից ............

Ծանրություն .............

Ժամը 01:45 կամ 02:45 սովորաբար չեմ սիրում նայել ժամացույցին ,ժամացույցը այդքանել պետք չի ինձ .....որոշել եմ այսօր միջև լուսաբաց գրել ,ջնջել ,զրուցել ,կռվել ինքս ինձ հետ ...միջև լուսաբացը որոշի ,որ գա .....

ասում են իբրև ժամանակից է կախված ամեն ինչ ,թե իբրև լուսաբացը միշտ նույն ժամին է գալիս ,իբրև թե արևը նույն ժամին է ծագում ,իբրև թե եղանակները ըստ ժամանակի են փոխվում .....ով ասած ,գուցե մենք ենք պարզապես աշխարհը զգում այնպես դասավորված ,ինչպես ցանկանում են ,գուցե հենց մենք ենք այդպես տեսնում ,որովհետև այդպես ընթունված է ......ոչ իրականությունը այլ է .......մարդիկ չեն նկատում ,բայց լուսաբացը ,երբ ուզում գալիս է ,արևը երբ ուզում ծագում է .....եղանակը երբ ուզում փոխվում է .......այո ......ես իրականում ,նկատի ունեմ մի բան ,մենք չենք նկատում ,բայց մեր կյանքը լի է ,լուսաբացներով ,ծագումներով ,եղականերով .....մենք չենք նկատում ,բայց իրականում կա նման մի բան .....բան չունեմ ասելու ,որ դրսում աշուն է ...բայց կգտնվեն մարդիկ ,ովքեր ներքուստ կհագնեն տաք վերնաշապիկներ ,ներքուստ կունենան ձեռնոցներ ,կունենան գլխարկներ ......որովհետև իրոք ներսում կլինի ցուրտ ......կգտնվեն մարդիկ ,ովքեր ներքուստ մերկ կլինեն ,գուցե տաք է ,կամ շատ ավելի տաք ,ինչպես լինում են գարուններում կամ ամառներում .....

Բայց ես խոսում եմ ծանրությունից .......բոլորիս համարել մեկ է ,թե ինչ եղանակ է ,մարդկանց մեջ ......մեզ միայն մերն է հերիք ....զգալու համար ....

արդեն 02:55 է ,կամ 01:55 մեկ է ինձ համար .....

Ծանր լինում են պայուսակները .....իրականում մենք ունենք պայուսակներ,որոնք դատարկ են երբեմն ,բայց լիքնեն հաճախ ....ասեմ այտեղ ինչ ենք պահում ՝ մի քանի կտոր կծու խոսքեր ,մի երկու հատիկ եսասիրություն ,մի կես գրամ խիղճ ,մի կես կիլո վախ ,իսկ մյուս գրապանում ամբողջովին տեղավորում ենք դատարկությունը ,մյուսում մի փոքր կարոտ համեմված դրամատիկ գրքից դուրս պրծած փոշով ,մի փոքր սպասում ,համեմված փոքր ինչ հույսից փոկված մի քանի շողով.....ահ գրողը տանի .......իսկ հետո ավելի է ծանարանում ,որովհետև մի գրպան կա ,որը միշտ լիքն է ,ընդեղ պահում ենք մտքեր ,երկվանից մնացած անքնությունից ,ու միքիչել սկսվող օրից .....հետո գնացինք ......ծանարնում է նորից ,որովհետև արդեն 02;59 է ,կամ 01:59 ,ոհ ոչ արդեն 03:00 է կամ ,02:00 չգիտեմ ......մի քանի բան ավելանում է ,դա սրտի մի քանի կտկտոցն է ,ավելանում մի քանի րոպեյվա պատմություն .......ահ մոռացել էի ասել ,պայուսակը կարված է հիշողություններից .....

Մտածում եմ ,ինչ են անում այն մարդիկ ,ովքեր կորցնում ենք իրենց ծանրությունը ,կամ պայուսակը ......ահ երևի պարզապես գոյատևում են ......ասեմ մի բան ......կյանքը հենց այդ պայուսակի ներսում է ,մենք մեծանում ենք ,ու այդ գրողի տարածնել է մեծանում ,ավելի է սկսկում տարողունակ դառնալ .....չգիտեմ ...բայց այն երբեմն պատռվում է ,որովհետև մարդ ենք ,ունենք պողպատից պինդ ,բայց թղթի բարակությամբ համբերություն .....հոգնում ենք չէ ......իսկ երբ մարդիկ հոգնում են,մի քանի ժամով մահանում են.......որքան հոգնում են ,այդքան մահանում են .....

Բայց ի վերջո ......իրականում մենք ծանր ենք ,եթե մեր մարմինը լիներ կտորից ,մենք հիմա պայթել էինք ,ում մեր ներիս դուրսեր եկլ այն պատմությունները ,որոնք մենք ունենք ....

Ծանր ենք մտքերով ,կարոտով ,սրանով նրանով,ամենից ծանր ենք ....ծանր ենք հոգսերով ,լռությամբ ,սպասմամբ ....հույսերով,երազներով ......ծանր ենք աշխարհով ....ժամանակով տարված //////

Ու քանի գնում ծանրանում ենք ...որովհետև միևնույն է ,կա ժամանակ ....կա լուսաբաց ,որը միշտ գալիս է նույն ժամին .......կա գիշեր ,որը երբեմն ավելի ծանր է ........կա լռություն ,որը չի ուշանում ....կա աշուն ,բայց գրողը տանի միևնույն է ,իրական եղակաները մարդու ներսում են ...հա իրոք ....

հիմա մրսում եմ ,բայց գիտեմ որ կտաքանմ ....հիմա ցուրտ է ,ու ձեռքերս փակել եմ ձեռնոցներով .....բայց գիտեմ վաղը կմեռնեմ շոքից ......իսկ հետո բարեխառն քամի կլինի ,կշարժվի նյարդերս .....՛

ինչ կապ ունի ....չստացվեց զրույցս .....որովհետև ես այս պահին ծանրացած եմ սպասմամբ ,ես սպասում եմ լուսաբացին .....որը կպչկվեմ նրան ,զգամ նրան .....ու զգամ նրա զարթնումը........արդեն 03:10 է կամ 02:10 ....քիչ էլ ...ու մենք կծանրանանք ավելի .....բայց ժամանակ ունեմ ,քիչմը թեթևանալու .....ժամանակ ունեմ պայուսակս դնելու ,ու իրան գրկելու .....ծխելու իրա հետ......հետո ամեն մեկս կգնա աշխատանքի .....ծանր պայուսակով ,որտեղ կլինի լիքը կարոտ ու շփոթմունք ....

Ինչ ասեմ .....գնանանք գրողի ծոցը 

Օրագիր ` 20/10/15 

Կիսակյանք ........................

Օրը կգա ,երբ աշնան գունավոր զայրույթից խեղդված փողոցում ես էլ կսկսեմ քայլել ,այնպես ինչպես գժված ցնորված մեծ կիներ էր քայլում անձրևանոցով ,ու ինքն իր հետ խոսում ,գոռում ինքն իր վրա ,ցնորված քայլում էր հանգիստ ,մարմինը հանգիստ էր ,բայց այ ճչում էր ահավոր ուժեղ ,ես էլ կսկսեմ հանգիստ քայլել ,բայց ինքս ինձ հետ կռվելով....ինքս ինձ հետ չհամաձայնելով ,ինքս ինձ ներսից ուտելով.....

Ինչպես և ես ,այնպես էլ և դու ,նրանք ,բոլորի համար կգա այդ օրը ,բոլորը կգժվեն ..որովհետև ասես ամենուր վերածվել է հսկա մի կյանքը կիսակյանքի .....

Կիսակյանք ,կիսացնոր,կիսապրել ,կիսագիժ .....

Անձրևանոցով մարդիկ կշտապեն ,ասես ուշանում են ,ասես չեն հասցնի ,բայց և կշտապեն ,չհասկանալով ,որ դեռ կա երկու և երեք ,և գուցե ավելի րոպեներ .......նրանց կթվա թե ուշանում են ,բայց չեն ուշանա ....բայց նրանք կուշանանա ,որովհետև կգտվի մեկը փոխոցում ,ով անձրևանոցով կքայլի դանդաղ ,բայց բարցրաձայն կգոռա ,կճչա ,նրանք կշեղվեն ,ու կուշանան.......

Զարմացած դեմքով կնայեն մարդու դիմագծերին ,չհասկանալով ,թե ինչ է նա ,գիժ ,թե կիսակյանքով տառապող մեկը .....բայց կիսակյանքը նոր հիվանդություն է ,բայց չեն վարակվի ,բայց չենել իմանա ,որ կգա մի օր ,երբ մենքել կլինենք նույն փողոցում ,նույն անձրևին ,ու նույն ճիչերով .....

Կգա ու կտառապենք .......որովհետև կյանքը կիսատությունից շնչահեղձ է լինում ,ամենուր ասես սուս ու փուս խելագարներ են քայլում ,մեղավոր ,անմեղ.....մեկը շեղված է ,մեկը մտածում է,մյուսի մտքին չէ ...բայց ի վերջո կիսակյանքով են տառապում ,և ես ,և նրանք ,և դու ......

Եվ մոռացել էր ,այս անգամ վերցնել անձրևանոցը ,մոռացել էր ,որովհետև վստահ էր ,որ չի գա .........անձրևը ....

բայց եկավ ,և նրա փառթամ մազերը դանդաղ ջրվում էին ,թացոտվում ...բայց նա մտքերով էր ,նա չէր էլ զգում ,որ թրջվում էր ....և ահա անձրևանոցով մի Նուարդ .....դանդաղ քայլերով ,կգա ու անձրևավանոցը կկիսի նրա հետ ...կստիպի ,որ նա բռնի թեթև անձրևանոցը ....նրանք կքայլել մի քանի քայլ .......

Նուարդը կգնա ......և նրանք կշտապեն ,որովհետև վերջապես մնացել է մի քանի րոպե ,և նրանք ուշանում են .....և ուշացած կհասնեն .....բայց միևնույն է ,բան չի փոխվելու .......մեկ է բոլորի համար .....րոպեները որոնք ուշացվել են .........կիսակյանքից է մեկ ......որովհետև և ես ,և դու ,և նրանք ,չգիտենքել անգամ ,որ կիսակյանք է ամենուր ,բոլորին .........վախից չենք հավտա ....կհերեքենք վախից ....բայց և կիսակյանք է ամենուր ..........

որովհետև ի վերջո մենք տառապում ենք ......մի քանիսը կիսաժպիտ ,մի քանիսը կիսալաց ....մի քանիսը կիսամեռ ....մի քանիսը կիսահոգնած ......

Ու աշունը կգա .....և ամենուր կլինի անձրև ,ես էլ դու էլ ,նրանքել ,մի օր կքայլենք փողոցով անձրևանոցով ,կիսանհանգիստ .........ու մենք կճչանք ,կկռվենք ինքերս մեզ հետ.......կտառապենք մենությունից .........

մոռանալով ,որ ուշանում ենք ......բայց և էլի ուշացած կգնանք ,բայց մեկ կլինի ուշացումը մեր ,որովհետև վերջ ի վերջո...կիսակյանք է ամենուր ......

15.10.15 Վեն Մաքելվին(Օրագիր ,օր առաջին )